อิเหนา : ปาเตะทูลความไปยังท้าวกุเรปัน (๒๑)

ปาเตะทูลความไปยังท้าวกุเรปัน
๏ บัดนั้น	ปาเตะเสนาอัชฌาสัย
เห็นพระองค์ร่ำรักนั้นหนักไป	จะผ่อนผันฉันใดก็สุดคิด
ได้ทูลขัดทัดทานเป็นหลายครั้ง	พระมิได้เชื่อฟังแต่สักหนิด
กลัวความทั้งนี้จะมิมิด	จนจิตกอดเข่าเข้าเป็นทุกข์*
เสียแรงพระชุบเลี้ยงถึงเพียงนี้	ได้มั่งมีอยู่เย็นเป็นสุข
จะมานิ่งนอนใจให้เกิดยุค	เห็นความจะลามลุกวุ่นวาย
แม้นทราบถึงองค์ศรีปัตหรา	โทษาจะมีเป็นมากหลาย
ฉวยพระไม่ไต่ถามสิงามตาย	จะลงร้ายเอาว่ารู้ด้วยภูธร
จำจะลอบบอกความตามจริงไป	กราบทูลภูวไนยให้แจ้งก่อน
จึงเรียกนายรองเข้าห้องนอน	ให้เขียนอักษรสารา
ครั้นเสร็จแล้วส่งให้เสนี	นำคดีไปแจ้งแก่ยาสา
กราบทูลบทมาลย์พระผ่านฟ้า	ตามในกิจจาให้แจ้งการ ฯ
ฯ ๑๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนีดีใจได้ไปบ้าน
อำลาปาเตะมิทันนาน	มาขึ้นพาชีชาญฉับไไว
ออกจากหมันหยาธานี	รีบตีอาชาเข้าป่าใหญ่
นอนทางค้างแรมมาในไพร	ตรงไปกุเรปันพารา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงศาลาหน้าทิมดาบ	ตรงเข้าไปกราบท่านยาสา
แถลงเล่าเหตุผลแต่ต้นมา	แล้วส่งสาราให้ทันที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ บัดนั้น	ยาสาแจ้งใจในสารศรี
ก็รีบพาเสนาจรลี	มายังที่พระโรงรจนา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ จึงบังคมทูลทันใด	ว่าปาเตะที่ไปหมันหยา
แต่งคนให้ถือหนังสือมา	จงทราบบาทาฝ่าธุลี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ช้า
๏ เมื่อนั้น	องค์ศรีปัตหราเรืองศรี
รับสารามาจากเสนี	พระองค์ทรงคลี่ออกอ่านพลัน
ว่าปาเตะถวายอภิวาท	เบื้องบาทพระผู้ผ่านไอศวรรย์
ด้วยพระโอรสาลาวัณย์	กำสรดทรงโศกศัลย์ทุกวันไป
ตั้งแต่คลั่งไคล้ใหลหลง	ในองค์พระบุตรีศรีใส
ทั้งสองประหมันก็เป็นใจ	แยบเยื้อนเหมือนจะให้เยาวมาลย์
ข้าได้ทูลเตือนเป็นหลายครั้ง	พระไม่ฟังพจนาว่าขาน
มิรู้ที่จะขืนขัดทัดทาน	จงกราบบทมาลย์พระภูมี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ ครั้นอ่านเสร็จสิ้นในอักษร	ภูธรเคืองข้องหมองศรี
จึงส่งสารามาทันที	ให้ประไหมสุหรีทัศนา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีเสนหา
อ่านสารสิ้นเรื่องเคืองอุรา	จึงทูลพระภัสดาทันใด
เหตุนี้ผู้ใหญ่แกล้งหน่วงเหนี่ยว	จะโทษเด็กข้างเดียวก็ไม่ได้
ประสาหนุ่มจึงลุ่มหลงไป	จะทำให้ผิดกันด้วยฉันทา
ครั้นจะนิ่งดูทีบัดนี้เล่า	ไหนอิเหนาจะจากหมันหยา
แม้นมิให้ไปหาตัวมา	ก็เห็นว่าจะไม่เงือดงด
จงเอาอาการข้านี้บอกไป	ว่าตั้งใจครวญคร่ำกำสรด
ด้วยครรภ์ถ้วนจวนคลอดโอรส	กำหนดให้ลูกรักเร่งมา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ