อิเหนา : อิเหนาไปถึงเขาปะราปี (๓๒)

อิเหนาไปถึงเขาปะราปี
๏ ครั้นถึงภูผาปะราปี	สมถวิลยินดีเป็นหนักหนา
ด้วยเกือบใกล้หมันหยาพารา	ดังได้เห็นหน้านางบังอร
จึงสั่งตำมะหงงเสนี	จะหยุดยั้งโยธีอยู่นี่ก่อน
จงกะเกณฑ์พหลพลนิกร	ให้ทำที่ประทับร้อนแรมไพร ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงเสนาผู้ใหญ่
รับสั่งพระองค์ทรงฤทธิไกร	บังคมคลาไคลออกไปพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ จึงกะเกณฑ์กันดังบัญชา	วัดที่ตั้งพลับพลาพนาสัณฑ์
เอาเชือกชักหลักกรุยเป็นสำคัญ	แบ่งปันปักฉลากให้ตามกรม ฯ*
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
๏ บัดนั้น	เจ้าหมู่ไพร่หลวงแลเลขสม
รีบเร่งทำงานการระดม	บ้างถากที่ทุบถมลุ่มดอน
พวกไปเอาตัวไม้ใส่สาลี่	อึงมี่ลากฉุดไม่หยุดหย่อน
บ้างเจาะเสาเข้าฝาเกลากลอน	ถากฟันบั่นรอนเป็นโกลา
ปลูกสุวรรณพลับพลาอ่าโถง	เก้าห้องท้องพระโรงหลังหน้า
ที่เสวยที่สรงคงคา	โรงรถคชาพาที
ระเนียดรอบขอบคันมั่นคง	ทิมกระท่อมล้อมวงประจำที่
ขัดเรือกทำฉนวนลงนที	ปลูกพลับพลาวารีไว้ริมธาร
สนามทวนทุบปราบราบรื่น	ตั้งป้อมหัดปืนตรงหน้าฉาน
สารวัตรัดเร่งทำการ	ก็แล้วทุกพนักงานพร้อมกัน ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ปันหยีเพราเพริศเฉิดฉัน
จึงเสด็จย่างเยื้องจรจรัล	ขึ้นสุวรรณพลับพลาพนาลี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ ลดองค์ลงนั่งเหนืออาสน์	สำราญราชหฤทัยเกษมศรี
สรวลสันต์หรรษาพาที	กับเสนีพี่เลี้ยงผู้ร่วมใจ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงกราบทูลแถลงไข
แต่เสด็จมาประพาสพนาลัย	ก็นับได้ถึงเจ็ดวันมา
อันพระมารดาบิตุเรศ	ปานนี้จะเทวษถวิลหา
จะยับยั้งอยู่ไยให้เนิ่นช้า	เชิญเสด็จลีลาไปธานี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงองค์มิสาระปันหยี
เคืองขัดตรัสตอบไปทันที	อะไรนี่มีแต่จะจัณฑาล
ถึงจะถ้วนเจ็ดวันดังสัญญา	ท่านจะไปพาราก็ช่างท่าน
ข้าจะอยู่เที่ยวเล่นให้นานนาน	รำคาญวานอย่าว่าให้ขัดใจ
ตรัสพลางทางเสด็จเข้าในห้อง	ให้ชักปิดม่านทองสองไข
ไสยาสน์เหนืออาสน์อำไพ	ภูวไนยสนิทนิทรา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ ตระ