อิเหนา : อิเหนาให้รับนางมาหยารัศมีและนางสการะวาตีเข้าเมือง (๕๙)

อิเหนาให้รับนางมาหยารัศมีและนางสการะวาตีเข้าเมือง
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีชอบอัชฌาสัย
จึ่งตรัสแก่ขนิษฐายาใจ	วันนี้พี่จะให้ไปรับมา*
ว่าพลางทางสั่งบาหยัน*	จงไปประเสบันที่ข้างหน้า
บอกพี่เลี้ยงหรือใครให้ไคลคลา	ไปรับสองสุดามาธานี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	บาหยันประณตบทศรี
ชวนเถ้าแก่กำนัลขันที	จรลีออกไปจากในวัง ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ ชุบ
๏ ครั้นถึงมนเทียรที่ข้างหน้า	เห็นพี่เลี้ยงเสนาอยู่พร้อมพรั่ง
จึงแถลงแจ้งความให้ฟัง	ตามกระแสรับสั่งภูวไนย ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงผู้มีอัชฌาสัย
มาจัดแจงโยธาคลาไคล	ออกจากเวียงชัยไปฉับพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ ครั้นมาถึงปลายด่านพารา	ก็ไปยังพลับพลาขมีขมัน
บอกคดีพี่เลี้ยงทั้งสองนั้น	ตามรับสั่งทรงธรรมทุกประการ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	สองพี่เลี้ยงได้ฟังเกษมศานต์
จึงเข้าไปประณตบทมาลย์	ทูลองค์นงคราญทั้งสององค์ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา
๏ เมื่อนั้น	สองนางแน่งน้อยนวลหง
ได้แจ้งรับสั่งพระโฉมยง	ก็สระสรงทรงเครื่องเรืองรูจี*
ครั้นเสด็จสองนางก็ลีลา	ลงจากพลับพลาหลังคาสี
พร้อมพี่เลี้ยงกำนัลนารี	จรลีมาทรงวอสุวรรณ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เพลง
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงทั้งสี่คนขยัน
ครั้นประเทียบเรียบพร้อมนางกำนัล	ก็เร่งพวกพลขันธ์เข้าพารา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงประเสบันทันใด	จึงให้หยุดพลไว้ข้างหน้า
แล้วนำวอทองสองสุดา	เข้ามาประทับกับวังจันทร์ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระบุตรีทั้งสองสาวสวรรค์
ลีลาศลงจากวอสุวรรณ	จรจรัลขึ้นสู่ตำหนักใน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ นั่งเหนือแผ่นทองทั้งสองศรี	พร้อมกำนัลนารีน้อยใหญ่
นางค่อยเคลื่อนคลายสบายใจ	อยู่ในประเสบันอากง ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีสูงส่ง
สถิตที่แท่นสุวรรณบรรจง	ด้วยองค์วนิดาดวงจันทร์
แต่คลึงเคล้าเฝ้าชมสมสวาท	ภูวนาถปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
จุมพิตชิดเชยปรางสุวรรณ	รับขวัญกัลยาแล้วพาที
พี่จะลาทรามวัยไคลคลา	ไปหานางมาหยารัศมี
อย่าขุ่นข้องหมองฤทัยเทวี	พอรุ่งราตรีจะกลับมา
อันที่จริงพี่น้องสองนาง	รูปร่างไม่กระไรนักหนา
คิดเห็นแก่ระตูผู้บิดา	ฝากฝังสั่งมาด้วยอาลัย
ครั้นจะละเลยเฉยเสียเล่า	จะน้อยใจว่าเราไม่รักใคร่*
วันนี้ที่จะลาเจ้าคลาไคล	จำใจไปหาสักราตรี ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรามารศรี
ฟังพระเชษฐาพาที	เทวียิ้มพลางทางตอบไป
อย่าพักกล่าวกลบเกลื่อนเอื้อนอำ	ว่าแสร้งทำจำจิตพิศมัย
ถึงจะรักจริงจริงก็เป็นไร	ใครจะห้ามหวงไว้เมื่อไรมี
เชิญเสด็จภูวไนยออกไปหา	กัลยาทั้งสองจะหมองศรี
ระบบได้จงรักภักดี	ควรแล้วภูมีที่เมตตา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระสุริย์วงศ์เทวัญหรรษา
ยิ้มพลางทางมีวาจา	ช่างแนมเหน็บเก็บว่าสารพัน
ตรัสพลางเชยปรางบังอร	ตระกองกรกอดประทับรับขวัญ
สัพยอกแย้มสรวลสำรวลกัน	พอตะวันเย็นย่ำค่ำลง ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ชมตลาด
๏ จึงเสด็จย่างเยื้องจรลี	มาเข้าที่ชำระสระสรง
ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์	กลิ่นส่งหอมตลบอบอาย
กวดขนงวงพักตร์ผิวผ่อง	จับแสงเทียนทองส่องพระฉาย
ทรงภูษานอกอย่างวางชาย	ปั้นเหน่งเพชรพรรณรายพรายตา
ซ่าโบะขลิบทองกรองสุวรรณ	ห้อยอุบะปะกันบุหงา
แจ่มแจ้งด้วยแสงจันทรา	ก็ลีลาออกจากวังใน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เพลง