อิเหนา : นางมาหยารัศมีนางสการะวาตีขึ้นเฝ้านางจินตะหรา (๖๔)

นางมาหยารัศมีนางสการะวาตีขึ้นเฝ้านางจินตะหรา
ชมตลาด
๏ ว่าพลางทางชวนอนุชา	มาสระสรงคงคาเย็นใส
รวยรินด้วยกลิ่นน้ำดอกไม้	ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์
ทรงพระสางสอยเส้นเกศา	ผัดผิวพักตรานวลหง
นุ่งลายเขียนสุวรรณบรรจง	เข็มขัดรัดองค์อำไพ
สไบกรองทองแห่งแสงระยับ	ตาบประดับสร้อยนวมสวมใส่*
ทองกรเนาวรัตน์ตรัสไตร	สังวาลแก้วแววไววิเชียรชู
สะพังเพชรพรรณรายลายกุดั่น	ห้อยอุบะปะกันเป็นพวงพู่
ธำมรงค์รังแตนแหวนงู*	โฉมตรูทรงมงกุฎพระบุตรี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ เสด็จจากห้องแก้วแพรวพรรณ	พร้อมสุรางค์นางกำนัลสาวศรี
อนุชานำหน้าจรลี	เทวีทรงวอเข้าวังใน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงปราสาทจินตะหรา	กัลยาแค้นขัดอัชฌาสัย
จำเป็นหยุดยั้งชั่งใจ	ให้ประทับวอไว้ที่อัฒจันทร์
จึงสั่งสังคามาระตา	จงไปทูลพระธิดาสาวสวรรค์
ว่าพี่นี้มาบังคมคัล	นางนั้นจะโปรดประการใด ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	สังคามาระตาศรีใส
รับสั่งกัลยาแล้วคลาไคล	เข้าไปเฝ้าองค์พระบุตรี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ ครั้นถึงจึงค่อยหมอบคลาน	กราบกรานประณตบทศรี
ทูลว่าพี่น้องของข้านี้	เข้ามาอัญชลีพระบาทา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	โฉมยงองค์ระเด่นจินตะหรา
จึงสั่งสองพี่เลี้ยงกัลยา	ไปเชิญนางเข้ามายังวังใน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	สองศรีพี่เลี้ยงบังคมไหว้
รับสั่งแล้วพากันคลาไคล	ดึงไปยังสองเทวี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ ชุบ
๏ จึงทูลว่าบัดนี้พระธิดา	ทราบว่าเสด็จมาทั้งสองศรี
มีความโสมนัสยินดี	ให้ข้านี้มาเชิญโฉมยง ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระบุตรีแน่งน้อยนวลหง
ลงจากวอทองทั้งสององค์	ฝูงอนงค์ตามเสด็จคลาไคล ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นถึงจึงค่อยเยื้องย่อง	ขึ้นบนปราสาททองผ่องใส
เห็นระเด่นจินตะหราแต่ไกล	ก็ทรุดองค์ลงไหว้พอเป็นที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรามารศรี
จึงตรัสเรียกสองราชเทวี	มานั่งถึงนี่นะทรามวัย
ให้ยกพานสลามาสู่	โฉมตรูโอภาปราศรัย
เจ้าพลัดพรากจากนิเวศน์เวียงชัย	จำไกลบิตุเรศมารดา
อย่าคิดรังเกียจเดียดฉันท์	เราจะร่วมรักกันไปวันหน้า
เหมือนพี่น้องร่วมท้องอุทรมา	เป็นช่วงเดียวกันจนวันตาย ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	สองราชธิดาโฉมฉาย
ได้ฟังเทวีอภิปราย	ทักทายเรียกหาด้วยปรานี
ค่อยบรรเทาโทมนัสขัดข้อง	จึงสนองวาจามารศรี
ซึ่งตรัสโปรดเมตตาข้านี้	พระคุณพ้นที่จะเปรียบไป
น้องไกลบิตุเรศมารดา	สุริย์วงศ์พงศาก็หาไม่
แม้นใครว่าขานประการใด	จงถามไถ่ให้แท้แน่นอน
แม้นมาตรประมาทจิตผิดพลั้ง	ปรานียับยั้งช่วยสั่งสอน
จะได้สุขสบายคลายทุกข์ร้อน	เพราะบุญบังอรปกไป ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	จินตะหราวาตีศรีใส
ได้ฟังทั้งสองทรามวัย	ให้มีใจกรุณาปรานี
จึงประทานภูษาผ้าทรง	ธำมรงค์นพรัตน์จำรัสศรี
ทั้งเครื่องถมเครื่องทองของดีดี	ให้สองเทวีด้วยเมตตา
อันเครื่องทรงสำหรับพระกุมาร	ก็บรรจงประทานขนิษฐา
แล้วกล่าวสุนทรวาจา	ชวนสองสุดายาใจ
เจ้าอย่ากลับไปประเสบัน	อยู่ในวังด้วยกันใกล้ใกล้
แม้นมีทุกข์โศกโรคภัย	พี่นี้จะได้ไปมา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระบุตรีทั้งสองเสนหา
นบนอบแล้วตอบวาจา	ตามแต่พระธิดาจะโปรดปราน ฯ*
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	จินตะหราเยาวยอดสงสาร
จึงสั่งสาวศรีพนักงาน	กับพี่เลี้ยงนงคราญทันใด
เร่งจัดพระปรัศว์ซ้ายขวา	ให้สองขนิษฐาอาศัย
อย่าให้ขัดสนสิ่งใด	ดูเอาใจใส่ให้จงดี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา
๏ เมื่อนั้น	สองราชธิดามารศรี
ถวายบังคมลาจรลี	พี่เลี้ยงนารีพามา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นถึงพระปรัศว์เรืองรอง	เสด็จเหนือแผ่นทองเลขา
อยู่เย็นเป็นสุขทุกเวลา	แสนเกษมเปรมปราในธานี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ